W mieszkaniu moich dziadków kolory atakowały mnie od samego rana, gdy – wyrwana ze snu szuraniem taboretów i stukaniem noża siekającego makaron do rosołu – otwierałam leniwie oko. Zielona wersalka i fotele, pomarańczowe narzuty, ceglasty abażur lampy, rude makatki, koralowe zasłony, żółte ściany o nierównej powierzchni, w których lubiłam dłubać palcem i – niczym więzień – sukcesywnie powiększać ukrytą za wersalką dziurę. Ciepłe, otulające kolory, kojarzące mi się z najlepszym czasem mojego życia. Czyli z wakacjami.
– wpis gościnny autorki bloga Piąty Pokój –
Cała ta paleta, przytulna, lekko zgaszona i jakby przeniesiona w czasie z lat 60. i 70., w epokę późnego Wałęsy czy nawet wczesnego Kwaśniewskiego, bardzo dobrze ze sobą grała. Dziadkowie albo nie śledzili wnętrzarskich mód, albo świadomie zatrzymali się na okresie, który kojarzył im się z młodością. W ich domu retro przenikało się z nowoczesnością – wychowany podczas wojny i późniejszych niedoborów dziadek zakładał, że wszystko może się przydać i z zasady nie wyrzucał niczego poza obierkami ziemniaków. Babcia była zwolenniczką nowoczesności: lubiła nowinki, usprawniające życie sprzęty i technologie. To wszystko łączyło się w ich domu w jedną całość.
Nostalgia na salonach
Dziś taki miks starego z nowym gości w wielu mieszkaniach. Meble wyprodukowane w PRL od lat podbijają salony, sypialnie, a nawet łazienki, wprowadzając do wnętrz odrobinę historii, pazura i – po prostu – dobrego dizajnu. I choć nasi rodzice sarkają nieraz, że źle im się to kojarzy i że nie chcą wracać do tych czasów w swoim domu, kariera politurowanych komódek na stożkowych nóżkach, stolików kawowych typu jamnik, „skoczków” i „hałasów” trwa. Bardzo mnie to cieszy. Miejsce dobrych, pięknych mebli i dodatków jest w domach, nie na śmietnikach.
Starocie + nowoczesność = Piąty Pokój
Gdybym miała określić, czy bardziej lubię kupować buty, czy torebki, zdecydowanie powiedziałabym, że… stare meble. Powodów jest wiele, a niska cena i kawał historii, jaki dostajemy gratis, to tylko niektóre z nich. Dlatego znakomita większość naszych sprzętów to kilkudziesięcioletnie okazy z drugiej ręki, równolatki moich rodziców, babć i prababć. Ba, niektóre właśnie od babć i prababć wyproszone – takie jak stolik RTV, który służył nam już w roli kwietnika, pomocnika, biblioteczki, a który trafił do nas prosto od babci Starego. Ciekawe, ile cali miał pierwszy stojący na nim telewizor?
Retro w odcieniu zieleni
Do mebli z epoki największym pewniakiem są kolory z epoki – tu nie ma szans na porażkę. Przygaszona zieleń, rudawy beż, ciemna czerwień wypalonej gliny to kultowe barwy z siódmej i ósmej dekady XX wieku – kto nie wierzy, niech włączy jakikolwiek amerykański film z tych czasów. Byle nie wojenny i nie czarno-biały. Nic dziwnego zatem, że do przemalowania nielakierowanych elementów naszego stolika wybrałam zieleń z palety Nostalgic w kolekcji Tikkurila Feel the Color.
To się nie mogło nie udać. Zmatowiłam papierem ściernym poprzednią, czarną powłokę, dokładnie odpyliłam i cierpliwie nakładałam kolejne warstwy emalii Tikkurila Everal Aqua Matt 10 w kolorze M386 Amazon. Ta zieleń jest totalnie retro – wypisz wymaluj (nomen omen) wersalka u babci, może dlatego efekt tak bardzo mi się podoba: fantastycznie dopełniają się z orzechowym odcieniem politurowanych blatów.
Stolik w nowej odsłonie stanął w bawialni moich dzieci, gdzie już od dłuższego czasu króluje ceglasta lamperia w równie pięknym, co nieoczywistym kolorze N405 Terracotta w głębokim macie ceramicznej farby Tikkurila Optiva Ceramic Super Matt 3. Oprócz starych mebli kompulsywnie kupuję też książki dla dzieci, więc każdy nowy mebel na książki jest na wagę złota. Nawet, a może ZWŁASZCZA, jeśli kosztował okrągłe zero złotych.
___
Obejrzyj sypialnię w stylu Nostalgic >>> TUTAJ oraz poczytaj o całej kolekcji Tikkurila Feel the Color 2020 >>> TUTAJ.
Brak Komentarzy